LEEDAANZEGGING

Wat heb je aan die zware woorden, schat
Het hennekleed ligt reeds op je te wachten
De naober waakt de dagen en de nachten
De luder heeft zijn borreltje gehad

Het graf is klaar, de klok is stil getrokken
De spiegel dof, de stoel is omgerold
De luiken toe, de kist van eigen holt
Je voeten steken buiten zonder sokken

De stille stoet loopt drie keer om de groeve
Nog eenmaal wordt de kerkhofklok geluid
De domneer spreekt de lijkree prachtig uit
De peerden krijgen stro onder de hoeven
In ’t starfhuus komt het volk het leedbier proeven
Met skinke, eerpels, erwten tot besluit

 

HET KERKJE VAN NOORDWIJK

Strakke randen en gele stenen,
een klokkentoren als insigne
die de wind al menig eeuw
de buitenbaan in dirigeert.

Menig wolk klopte al op haar deur,
de regen spatte frequent uiteen
op de hoeken, de voegen en de kleuren
van haar zestien bij zeven meter.

Zij zwijgt in haar statigheid,
en nam tot zich al talloze kronieken
over weide,
     klei,
          fabrieksarbeiders,
oorlog, vrede, haat en liefde.

Haar ramen
          als ogen -
al starend
          naar boven -

gebrand op de horizon,
als anker van dit dorp.
Levend
     vergevend
          vertederend
in kalmte verzonken.

 

VAKWERK

Dat prestigieuze boerderijtje
Met aandacht en precisie gemaakt
Blijmoedig uitgevoerd karweitje
Zoals men al eeuwen het vak verstaat

Palen in de grond geboord
Omvlochten met zelf geplukt gras
Een kabbelend riviertje gehoord
Daar klei gevonden, soepel en dras

Trefzeker alle muren gestuukt
Vervolgens de dakbedekking erop
Trots kraaien dat het is gelukt

Dit prestigieuze boerderijtje
Vervaardigd door even kleine knuistjes
Te zien voor de vierde caravan in het vijfde rijtje

 

IN VORM

Een mens kneedt zichzelf voortdurend
in zachte ontwikkeling
en af en toe sta je stil
bij wie je bent.

Wouter kon niet aanwezig zijn in Noordwijk, maar schreef wel een gedicht.